Millę wpół, czuła jego ciepły oddech na karku. Było jej głupio. Należała do niego. I to w stopniu, w jakim nigdy nie należała do Davida. Zabolała ją ta świadomość. Wprawdzie do czasu porwania Justina ich małżeństwo było szczęśliwe, ale każde z nich wciąż należało wyłącznie do siebie. Jego oczywiście pochłaniała praca, a ona była nawet zadowolona z tego minimalnego dystansu, który zawsze istniał pomiędzy nimi. Dawał pewne poczucie autonomii, kontroli nad własnym życiem. Ale David był dobrze wychowanym, cywilizowanym człowiekiem, a Diaz... nie. On nie pozwolił jej zachować nawet odrobiny dystansu. Wiedziała doskonale, że oddała się drapieżnikowi. Niebezpiecznemu i nieprzewidywalnemu, a jednak to właśnie w jego ramionach czuła się najbezpieczniej na świecie. Wykorzystał ją, ale pozwolił również wykorzystać siebie. Ta noc nie sprowadzała się do seksu, choć tak mogłoby się wydawać. Chodziło o coś więcej. O zachłanne, gwałtowne i zmysłowe zagarnianie siebie nawzajem. an43 307 Skąd mogła wiedzieć, że coś takiego się zdarzy? Byłoby jej łatwiej, gdyby chodziło wyłącznie o seks. Ale Diaz dobrze wiedział, co robi, i umiejętnie wykorzystując więź fizyczną, ugruntował więź emocjonalną. Tak po prostu, bez skrupułów. W rezultacie byli teraz połączeni czymś ważniejszym niż tylko wspomnienia wspólnie przeżytych chwil. Czymś pierwotnym, podstawowym, czego natury Milla nie mogła uchwycić. Miłość? Nie, tak nie mogła nazwać tego uczucia. Potężne przyciąganie, chemia uczuć działająca na najniższym, komórkowym poziomie - ale nie miłość. Milla była absolutnie pewna, że Diaz jej nie kochał. Jednak pasowali do siebie jak dwie połówki tworzące doskonałą całość. Ta myśl zaniepokoiła ją jeszcze bardziej niż rozważania o miłości. Czyżby ona była taka jak Diaz? Tak bezwzględna? Czy stała się kimś takim jak on po długich i trudnych latach bezowocnych poszukiwań dziecka? Diaz poruszył się i pocałował ją w ramię. - Musimy jechać na lotnisko - mruknął sennie. Milli jakoś nie chciało się ruszać. - Mam jeszcze dwa dni wolnego - westchnęła. Wiedziała, że powinna wracać do El Paso. Diaz wznowi poszukiwania Pavona, a teraz dochodził jeszcze nowy trop do zbadania: wiedzieli, że ktoś celowo wodził Millę za nos przez wszystkie te lata. Dziesięć długich lat walenia głową w mur robiło swoje: była bardzo zmęczona. Wczoraj o mało nie zginęła w nurtach potoku. Czy naprawdę świat się zawali, jeśli Milla ukradnie sobie jeszcze dwa dni dla siebie, podaruje an43 308 sobie dwa dni wytchnienia od codziennego kieratu? Dwa dni - to wszystko, o co prosiła. Ciekawe, nigdy wcześniej nie pozwoliłaby sobie nawet myśleć w ten sposób. - Co będzie, kiedy wrócimy? - Prawdopodobnie wrócę do pracy - odparła szczerze. W domu wszystko będzie wyglądać inaczej. El Paso wydawało się leżeć w