- Ci dwaj już nic nam nie zrobią - szepnął - ale szuka cię jeszcze dwóch innych. Odgłos strzałów naprowadzi ich na nasz ślad. Możesz biec? - Oczywiście. - Teraz, kiedy wiedziała, że nie jest poważnie ranny, poczuła się lepiej. - Tędy! - wskazał jej drogę. - Nie mam pojęcia, kim jesteś, ani o co tu chodzi. Musisz mi wszystko wyjaśnić. Zasłużyłem sobie na to. Widziała, że jest na nią zły, lecz nie mogła go winić. - No, chodźmy - mruknął. Biegnijmy na ukos przez stajnie! Usłyszeli za sobą gardłowe głosy. Zbliżali się kolejni prześladowcy. Kamerdyner Westlanda zajrzał do salonu z dziwną miną. - Przepraszam, ale jeden z ludzi księcia Kurkowa żąda rozmowy. Michaił i Westland wymienili spojrzenia bez słowa. Woleli nie mówić przy Parthenii o sprawie Rebecki. - Powiedz, że zaraz przyjdę - zwrócił się Michaił do kamerdynera. Sługa się skłonił i wyszedł. - Dziękuję za gościnę, książę, i tak musiałbym już iść, za długo się zasiedziałem. - Michaił spojrzał przeciągle na Parthenię, a potem skłonił się kolejny raz przed nią. - Dziwny człowiek, prawda? - szepnęła do ojca, gdy Kurkow wyszedł. - To żołnierz i w dodatku Rosjanin. Oni się od nas różnią, ale w sumie mam o nim dobre mniemanie. No i założyłbym się, że zwróciłaś jego uwagę. - Och, papo, to twoje wieczne swatanie... - Chciałbym przed śmiercią ujrzeć swoje wnuki - mruknął Westland, zbierając się do wyjścia. - W końcu Kurkow jest księciem. Mogłabyś trafić gorzej. - I wrócił do porannej korespondencji. Parthenia została sama w salonie. Zamyśliła się. Potem dyskretnie wyjrzała przez okno. Na dole Kurkow naradzał się ze swoją egzotyczną gwardią o groźnym wyglądzie. Słyszała wprawdzie odgłosy rozmowy, ale nie rozumiała z niej ani słowa. Owszem, był całkiem przystojny. Nie miał w sobie nic z podniecającego, lecz jakże irytującego wdzięku Draxingera, robił za to wrażenie o wiele poważniejszego od niego i jego wiodących hulaszcze życie kompanów. Prychnęła na samą myśl o nich, a potem odeszła od okna, żeby obmyślać menu wielkiego balu zwycięzców. Michaił nie mógł uwierzyć w to, co słyszał. - Mówicie, że uciekła? - Wasza wysokość, zdarzyło się coś gorszego - powiedział ponurym tonem Borys. - Jak to gorszego? Kozak patrzył w ziemię. - Mów! - Iwan i Wasyl nie żyją - odezwał się Fiodor. - Co takiego? Fiodor wyjaśnił szybko, przyciszonym głosem. Jeden z Kozaków został zastrzelony, drugiemu rozpruto brzuch. - Czy ktoś to widział? - Stajenny mówi, że dziewczyna próbowała ukraść konia, ale Iwan i Wasyl ściągnęli ją z niego. Koń uciekł i stajenny pobiegł za nim. Kiedy wrócił, obydwaj byli już martwi. Nikt nie wie, co tam zaszło. Michaił stał oniemiały. Dwóch jego najlepszych podkomendnych zamordowanych! - Niemożliwe, żeby sama to zrobiła. Na pewno ktoś jej pomógł. Złapcie go i zabijcie, kimkolwiek jest. - Tak, panie. - Macie zabrać stamtąd ciała. Nie chcę, żeby nękały nas angielskie władze. I cokolwiek się stanie... Cokolwiek, rozumiecie? Nie wolno dopuścić, żeby Rebecca spotkała się z Westlandem. Trzeba pilnować tego domu dniem i nocą, bo bez wątpienia znowu będzie chciała złożyć księciu wizytę. Wtedy macie ją schwytać. Pewnie też spróbuje się z nim porozumieć w jakimś innym miejscu. Kiedy więc Westland lub jego córka stąd wyjdą, należy pójść za nimi. Żadne nie może się domyślić, że są śledzeni. No i macie się od dziś nosić po angielsku. Nie powinniście się wyróżniać. Kiedy złapiecie dziewczynę, przyprowadźcie ją do