Jazda nocą okazała się dla niej przeżyciem o tyle przeraża¬jącym, co radosnym. Jechali przez las Home Wood, omijając drogę, bowiem Lysander nie chciał ryzykować spotkania z Markiem. Ruszył cwałem i Clemency musiała trzymać się go z całej siły, czując jednocześnie przyjemność i strach. - Wszystko w porządku? - zawołał przez ramię. Nie była pewna, ale słyszała przejęcie w jego głosie. - Tak, milordzie - odparła bez tchu. Po drodze zgubiła wstążkę i musiała odgarniać z twarzy włosy. Lysander zwolnił na skraju lasu. Znajdowali się blisko miejsca, gdzie Clemency zbierała grzyby, a zarazem nieda¬leko błoni. W oddali widzieli jarzące się światła pochodni. Lysander skierował konia w stronę żywopłotu i stanął. - Tu się zatrzymamy. Przywiążę Truskawkę do drzewa, nie sądzę, by ktokolwiek ją zauważył. - Zeskoczył z konia i wyciągnął do niej ręce. Clemency bez namysłu zeskoczyła i przez chwilę markiz trzymał ją w objęciach. Poczuła bicie jego serca i mocny uścisk ramion. Puścił ją nagle, jakby nic się nie stało. A może w istocie nic nie zaszło? Trzęsącymi się rękoma Clemency poprawiła włosy, Lysan¬der zaś rozluźnił popręg klaczy i ruszył w drogę. - Tędy - rzucił krótko. Clemency podążała za nim w milczeniu. Gdy zbliżyli się do wioski, dostrzegli plac wypełniony tancerzami. Kilkaset rozbawionych osób tańczyło, śpiewało i popijało rozmaite trunki. - Jak ich odnajdziemy? - zapytała. - Już prawie za kwadrans jedenasta - rzekł Lysander zerkając na zegar na ratuszu. - Mark pewnie wybiera się właśnie do „Korony”, jeśli już go tam nie ma. Przeszli wzdłuż żywopłotu i znaleźli się na tyłach jednego ze straganów. - Poprosiłem Josha Baldocka, by miał oko na Arabellę - wyjaśnił. - Możemy go potrzebować, mam tylko nadzieję, że nie spił się za bardzo. - Ła... ładniutka... takie właśnie lubię - wybełkotał jeden z przyjezdnych elegantów, patrząc Clemency w twarz i obejmując ją ręką. Lysander powalił go na ziemię jednym mocnym ciosem. Potem przeniósł wzrok na dziewczynę. Kaptur zsunął się z jej głowy i rozpuszczone włosy zalśniły w promieniach księżyca niczym wypolerowane złoto. W oczach mężczyzny błysnęło nagłe wspomnienie, ale już po chwili opanował się i rozkazał ze złością w głosie: - Na litość boską, proszę włożyć kaptur. Nie chcę tu dodatkowych kłopotów. Clemency poprawiła płaszcz drżącymi palcami. - Proszę dać mi rękę. - To nie przystoi, milordzie - szepnęła. - Nie przystoi? Dobry Boże, dziewczyno, tu wszystko Jest nieprzyzwoite! - Bez dalszych nalegań chwycił ją za rękę. - Jeśli nie chce pani być nagabywana przez tych kmiotków, proszę podporządkować się moim zaleceniom. To wszystko pani wina. - Ależ... dlaczego, milordzie? - Ponieważ jest pani tak niezwykle piękna. Clemency nie znalazła słów, by odpowiedzieć. Nie minęło wiele czasu, a Arabella odzyskała pewność siebie i zapomniała o obawach. Zawsze przepadała za tańcami, a Mark był miły i zachowywał się poprawnie. Zauważyła też, że wpadła w oko kilku innym mężczyznom, i z takim zapałem oddała się zabawie, że do reszty straciła poczucie czasu. Jednak nawet ją musiało dopaść zmęczenie i po pół godzinie skocznych pląsów zaczęła błagać Marka o krótką przerwę. - Bawię się wspaniale! - krzyknęła. - Ale złapała mnie kolka i nie mogę się ruszać. - Napije się pani czegoś? - spytał Mark, zerkając na zegar. Poprowadził ją w kierunku bel siana, które służyły za ławki, i znalazł jej miejsce obok dwu postawnych pań. - Och, tak! - Zauważyłem, że niektóre z panien piją lemoniadę. Jeśli pani chwilę tu poczeka, mógłbym ją przynieść. - Tak, z wielką chęcią, panie Baverstock. Wróci pan zaraz? - Oczywiście, będę z powrotem jak najszybciej - obiecał i zniknął w tłumie koło namiotu z piwem. Po kwadransie Arabella poczuła lekki niepokój. Siedzące obok niej kobiety już odeszły i wydało się jej, że jest Wystawiona na ostrzał ludzkich spojrzeń. Poza tym miała na sobie tylko cienką, perkalową sukienkę z krótkimi rękawami i zaczęła się trząść z zimna. Dzień był wprawdzie bardzo upalny, lecz teraz zerwał się od wschodu chłodny wiato Przypomniała sobie o pozostawionym w pobliżu płaszczu, ale gdzie go szukać? Rozejrzała się dokoła i z ulgą dostrzegła wciśnięte koło starego dębu zawiniątko. Rzuciwszy okiem na namiot z piwem, podbiegła do drzewa. Wprawdzie znalazła tam płaszcz, ale ubrania Marka już nie było. Nagle zdała sobie sprawę z całej kłopotliwości swojego położenia. Baverstock ją porzucił, nie miała co do tego najmniejszych wątpliwości. Co począć? Jest tu naturalnie wiele osób z wioski, które znała z widzenia, ale wzbraniała się przed zwróceniem się do nich o pomoc. Wiadomość rozniesie się lotem błyskawicy i prędzej czy później dowie się o tym ciotka Helena - tak jak zwykle bywało przy jej niefortunnych eskapadach. Tym razem z całego serca pragnęła tego umknąć. Lysander obiecał, że przyjedzie, ale gdzie on jest? Włożyła płaszcz i nasunęła na twarz kaptur. Nagle ujrzała brata. Stał w cieniu na skraju placu i rozmawiał z jakąś dziewczyną. Co więcej, obejmował ją ramieniem. Arabella wstała i podeszła w ich stronę. Już ona mu wygarnie, co o tym myśli! Miał opiekować się siostrą, a zamiast tego zadaje się z jakąś wiejską dziewką! W tej samej chwili dziewczyna odwróciła się i Arabella dostrzegła twarz i kos¬myk jasnych włosów. Podbiegła do nich, zapominając o całym świecie. - Clemency! - krzyknęła i objęła ją serdecznie. Teraz już wszystko będzie dobrze. Lysander zanotował w pamięci to imię, lecz powstrzymał się od komentarza. Clemency jakiś czas pocieszała i głaskała Arabellę, starając się jednocześnie opanować własne chaotyczne uczucia. Chociaż stała przy markizie tylko chwilę, do¬skonale zdawała sobie sprawę z jego fizycznej bliskości, a z drżenia jego głosu wywnioskowała, że to odczucie jest wzajemne. Arabella, która z przejęcia i zimna dostała czkawki, podniosła głowę z ramienia Clemency i poskarżyła się cicho: - Zostawił mnie przeszło piętnaście minut temu. Panno Stoneham, nie rozumiem, dlaczego pani się tu zjawiła? Lysander sięgnął do kieszeni i wręczył siostrze kartkę, teraz już całkiem pogniecioną. - Ależ ja tego nie napisałam! - wykrztusiła Arabella. Przyjrzała się dokładniej skreślonym słowom i dodała: - Chyba wiem, kto to zrobił. - Tak? - podchwycił Lysander. Spojrzał na Clemency, która przysłuchiwała się zaskoczona. - Panna Baverstock - rzekła szybko Arabella. - Proszę spojrzeć, panno Stoneham, nie pamięta pani? Miałyśmy tylko kilka kartek tej ładnej papeterii. Położyłam kilka w pokoju kuzynki Marii, resztę zaś w pokoju panny Baverstock. Clemency nic nie odpowiedziała. Z początku poczuła ulgę, lecz potem zadała sobie w duchu pytanie, czy markiz kocha pannę Baverstock i jak zniesie tę wiadomość? - Czy to prawda, panno Stoneham? - Tak, milordzie. - Cóż, nie podejrzewam kuzynki Marii o tak niecny postępek - zaśmiał się. - Ale też nie myślałem... - urwał, a potem wzrokiem przebiegł po tłumie i machnął ręką. Ku zdziwieniu Arabelli podszedł do nich Josh Baldock. Lysander popatrzył na niego. Jest trzeźwy, ocenił. - Jak tu przyjechałeś? - zapytał. - Kolaską. Ojciec mi pożyczył, milordzie. - Chcę, abyś odwiózł lady Arabellę do domu. Ale pamiętaj, nie podjeżdżaj pod dom, wysadź ją przy bramie, rozumiesz? - Tak jest, proszę pana. - Ależ, Zander... - Posłuchaj, Bello. Przyszła pora rozliczyć się z Mar¬kiem, a ty będziesz tylko nam przeszkadzać. Chcę mieć pewność, że bezpiecznie dotrzesz do domu. Wejdź przez kuchnię, drzwi są otwarte. Panna Stoneham i ja niedługo przyjedziemy. - Co... co zamierzacie zrobić? Pannie Stoneham nie stanie się chyba krzywda?